ευμορφόθωρος

εὐμορφόθωρος, -η, -ον και ὀμορφόθωρος, -η, -ον (Μ)

όμορφος, ωραίος, με ωραία θωριά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < εύμορφος + -θωρος (< θωρώ < θεωρώ), πρβλ. αλλοί-θωρος, κακό-θωρος].